Ο φτωχονούς μου σάλπαρε σ’
ονειρεμένους τόπους
να βρεί φευγάτες πεθυμιές,
αλαργοξορισμένες
που εχαθήκαν σε καιρούς και χρόνους
ανυπόπτους
και είναι με των ξωτικών τις
ομορφιές δεμένες.
Ο φτωχονούς μου μόλαρε κανείς δεν
τονε στένει
ήσπασε κάβους κι άγκυρες, σχοινιά
και αλυσίδες
με την ελπίδα πλοηγό στο άγνωστο πηγαίνει
δεν έχει η αγάπη σύνορα και η καρδιά πατρίδες.
Ο φτωχονούς μου μπάρκαρε θαλασσοταξιδεύει
τώρα που νοιώθει και μπορεί να είναι στεγανός
τα πού ’χασε αναζητεί, τα που ζητά
γυρεύει
είναι ο ένας του ενός και δεν
ανήκει κανενός.
Διαμαντάκης...2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου