Πικρό...Σκληρό...και Άδικο..!!!

Πόσο πικρό στ’ αλήθεια,

στο ίδιο το τραπέζι που τά ’πινες εχθές

να σε κερνούνε πόνο και αναστεναγμό,

στο ίδιο το ποτήρι που γιόμιζες χαρές

κι’ έπινες στην υγειά τους με δίχως δισταγμό.

Πόσο άδικο Θεέ μου,

στο ίδιο το τραπέζι σε δείπνο φιλικό

να κόβεις τη μπουκιά σου στους άλλους να τη δίνεις

κι’ ένας Ιούδας να βαστά κρυφό το μυστικό

της προδοσιάς, να στο κερνά και να το γλυκοπίνεις.

Πόσο σκληρό στ’ αλήθεια,

στο ίδιο το τραπέζι που θα σε τραπεζώσουν

να γλυκοστάζει ο λόγος σου σαν μέλι από μελίσσι

κι’ αφού τον πιπιλίσουνε και το νε τελειώσουν,

να σε σκοτώνουν ύστερα επάνω στο μεθύσι!...