ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΙ...

Ένα καζάνι η καρδιά που βράζει ολοένα

και ζεματά τη σκέψη μου κάθε που ξεχειλίζει^.

ανάκατα μού ’χει η ζωή τα αγαθά δοσμένα

κι’ από την πίκρα η χαρά, διόλου δεν ξεχωρίζει.

Βράζουν οι πόθοι στην καρδιά σιγά-σιγά κι’ αχνίζουν

και εξατμίζονται οι χαρές φεύγουν και παν’ αλάργια^.

τη μιά μου καίνε το μυαλό, την άλλη το δροσίζουν,

καρδιά μου, ως πότε θα χωράς τα πικραπομεινάρια!...