Οπτασία....

Ήταν σαν να σε πρόσμενα μ’ αργούσες να φανείς

μέσα στο νού μου σ’ έφερνα τό ’ξερα πως θα ’ρθείς…

Με τη σκιά μου μίλαγα για να μην υποφέρω

μιά θέση άδεια φύλαγα για να σου την προσφέρω.

Δεν είχα άλλο τίποτα το νού μου να γυρίσω

λόγια βαστούσα ανείπωτα να σε καλωσορίσω.

Ήταν σαν να ερχόσουνα να διώξεις τους καημούς μου

σ’ έβλεπα που βιαζόσουνα κι ημέρευε ο νούς μου.

Τό ‘νοιωθα  πώς πλησίαζες τό ’ξερα δε θ’ αργούσες

απο μακριά με κοίταζες και μου χαμογελούσες…

Ήρθες πάνω που έβανα το νού να το χωνέψει

τό ’ξερα πως θα σ’ έφερνα κοντά μου με τη σκέψη.