Ρουφάει το φυτίλι και σαρκώνει
με λάδι και φωτίζει τη νυχτιά
αδιάκοπα η γης ρουφά και λειώνει
ανθρώπινα που τέλεψαν κορμιά.
Κι αγνάντια το χωριό ξεδακρυώνει
για ’κείνους που ο χάρος ξεσπιτώνει…!
Φυσάει ο αγέρας και λυγίζει
κορφές που θέριεψαν περίσσια
σάρκες το χώμα τις ταΐζει
και γίνανε πελώρια κυπαρίσσια.
Κι αγνάντια το χωριό δακρύζει
γιατί δεν έχει άλλο να ελπίζει…!
Λιβάνι καίει και κερί αντάμα
κι έχει η πλαγιά δικό της χρώμα
σ’ αυτή τη γή ’μαστε όλοι τάμα
κάποιου Θεού που μας σε θέλει χώμα.
Κι αγνάντια το χωριό ξεσπά στο κλάμα
γιατί δεν πίστεψε ποτέ στο θαύμα…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου