Βασανισμένο στάχυ
που τό ’γειραν οι καημοί..
αχνή ύπαρξη
που σαν σκιά έχει μείνει…!
Η απουσία σου
χαϊδεύει τη νοσταλγία της καρδιάς μου..
γέρνει το κεφάλι
μέσα στη ροζιασμένη χούφτα σου
να πιώ ξανά, να ξεδιψάσω
αλησμόνητα παραμύθια
που ’λέγαν για Βενετιές
και δόξες απ’ την Πόλη.
Τα παραμύθια όμως έπαψαν
και σφράγισαν
το σουρωμένο στόμα..
Τα χάδια σου
γενήκαν αγριολούλουδα
στα σταυρωμένα χέρια…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου