Παππούς

Χαρακιές στα χέρια,

βαθύ αυλάκι

ανάμεσα στα φρύδια σου, ο μόχθος.

Βαριά, αργοβάδιστα

γυρίζανε τα ζωντανά

στο βράδιασμα,

πίσω εσύ, ξωμάχος,

μ’ ανάρριχο στο κούτελο

κάποιο λερό μαντήλι

εβάδιζες γερτός,

 στεγνή, αμίλητη φιγούρα

στο τελευταίο φως…!