θα στείλω τη καρδιά τη ξελογιάστρα
σε κόσμο ξωτικό και μακρινό,
να βρεί φεγγάρια ήλιους κι’ άστρα.
Γιατί στα χαμηλά που ζεί με ταπεινοφροσύνη
δέν θα γνωρίσει διόλου ομορφιές
τις χάλασε του κόσμου η βιασύνη
θα ζεί και θ’ αναπνέει συννεφιές…
Καρδιά, ψυχή και λογική πιασμένα χέρι – χέρι
στον ουρανό σαν τα πουλιά θα φτερουγίζουν
κι’ ώσπου να βρούν το φωτεινό το εδικό μου αστέρι
θά ’χουν να ονειρεύονται, θά ’χουνε να ελπίζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου