Αντάρτεψε
πάλι ο νούς εις τα απανωστέκια
σύννεφο
μαύρο η σκέψη μου, απ’ άλλους κόσμους βγαίνει
βαστά
φωτιές και αστραπές, βροντές κι’ αστροπελέκια
και
σαν Ολύμπιος Θεός απο ψηλά κραδαίνει.
Φτάνουνε
πιά οι χάριτες και τα συχωροχάρτια
στερέψανε
οι ποταμοί της καρδιοκαλωσύνης,
πότισαν
παραπότισαν του κόσμου τα γινάτια
χωρίς
μιά φύτρα να φανεί, χαράς κι’ εμπιστοσύνης..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου