ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Μ’ άτι γοργό, αχαλίνωτο,

-χαρώτο και χαρίνωτο-

που ’λεύτερα καλπάζει

η φαντασία μοιάζει.

Δεσμά δέν τη δαμάζουνε, ελεύθερη γυρίζει,

φέρνει κοντά τα μακρινά,

απλόχερα σκορπά χαρά

κι ό, τι δεν είναι εφιχτό, μπορεί και στο χαρίζει.

Σφιχταγκαλιάζω την κι’ εγώ

κοντά σου έρχομαι, θαρρώ

σε παίρνω απ’ το χέρι

και πάμε πέρα ’κεί ψηλά, σ’ ένα μικρό αστέρι.

Και δυό χαρούμενα παιδιά

απο ’ξαρχής γινόμαστε

και με τρεμάμενη καρδιά,

τον έρωτα χαιρόμαστε!...