Στης κεφαλής τον ομυαλό, στη
φλέγα του πολέμου
όπου της γης νομοταγείς,
ανθρώποι μη πατήσου
γιατί παλεύει ο Ήφαιστος με τα
στοιχειά τ’ ανέμου
φτιάχνει ντουφέκια τσι τιμής,
σπαθιά του παραδείσου…!
Φλόγες χορεύουν και πηδούν, τα
αίματα τσιρίζουν
τα δίκια έχθρες γίνονται, τα
πάθη αναστενάρια
και καρβουνιάζουνε το νου και
τον λαβουρδανίζουν
πυροβατεί η σκέψη μου χωρίς ν’
αφήνει αχνάρια.
Σφυροκοπά ο σιδεράς, παίρνουν
φωτιά τ’ αμόνια
σπαθίζει η φλόγα το μυαλό το
κατακεραυνώνει
αστραφταλίζουν στην πυρά, τα
σκουριασμένα χρόνια
κι ο νους ξεκαυκαλώνεται και
σαν τη λάβα απλώνει
Ανάβουνε τα αίματα
και φέγγουνε τα πνεύματα…!
Σύμπαινε τη φωτιά ψυχή να μη
καταλαγιάσει
μέχρι το δίκιο κι η τιμή τ’
ανθρώπου να σβολιάσει.
Μέχρι να γίνει μιάς νυχιάς,
πολύτιμο πετράδι
φωτιά και φώς να απλωθεί, να
πνίξει το σκοτάδι…
Γιάννης Διαναντάκης...2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου