ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Τα μάτια του δυό ήλιοι π’ αργοσβήνουν
μάταιη προσδοκία η ζεστασιά..
το κορμί του εμούλιασε απο τα δάκρυα
κι’ η αλμύρα του τρώει την καρδιά..!
Ο πόνος δαγκωμένη κραυγή

σφίγγει τις γροθιές στις αδικίες.
ως πότε μαύρο το δάκρυ του θα χύνεται χωρίς να ξυπνά τις ερινύες;
Άδικα γυρεύω να μάθω την αλήθεια..
- μικρό μου κι’ απόψε ,κοιμήσου…
… χωρίς παραμύθια..!