Πάντοτε μαυρισμένη στο σπίτι μιά γωνιά
από παιδί θυμάμαι…
’κεί με βαστούσε η μάνα μου σφιχτά στην αγκαλιά
και παιχνιδιάριζέ με
’κεί παραμύθια μού ’λεγε με μιά γλυκιά λαλιά
και ενανούριζέ με.!
Κιτρινισμένο σπίτι απ’ τη πολλή καπνιά
από παιδί θυμάμαι…
Σ’ όνειρα νεογέννητα, ζεστή, μικρή φωλιά
κι’ ομορφογέμιζέ με
στα πρώτα φτερουγίσματα του νού μου απανεμιά
και ορθοστοίχιζέ με.!
Πάππου-προπάππου σπιτικό, ως τη δική μου τη γενιά
μου ’λέγαν και θυμάμαι…
Βαστάνε οι κτιρόπετρες, ακόμα τη δουλειά
που τους εμπιστευτήκαν
κι όλο και κάτι να σου πεί, έχει η κάθε μιά
σε τι καιρούς κτιστήκαν…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου