ΠΕΘΥΜΙΑ

Μιά δροσοστάλακτη αυγή

ώρα που σβήναν τ’ άστρα

κι’ η νύχτα ξεψυχούσε

τ’ ονείρου πόθος φύτρωσε

στης σκέψης μου τη γλάστρα

και ’σένα νε ’ζητούσε!...