ΤΕΛΟΣ

Σ’ αυτούς εδώ τους τόπους τα λόγια περιττεύουν

δάκρυα δεν χρειάζονται

ευχές δεν ωφελούνε

εδώ ΄ναι τόποι λύτρωσης π’ όσοι μεταναστεύουν

πέφτουν και ξεκουράζονται

και δεν πισωγυρνούνε.

Σ’ αυτά εδώ τα χώματα, τα χιλιομαυρισμένα

απο τ’ ανθρώπινα κορμιά

ελπίδα δεν καρπίζει

δάκρυα τα ’χουνε καυτά περισσιοποτισμένα

κατάρα, ξέρα, ερημιά

και θάνατος μυρίζει.

Σ’ αυτά εδώ τα χώματα όσα λουλούδια ανθούνε

όσα δεντρά υπάρχουνε

κι όσα χορτάρια βγαίνουν

είναι στοιχειά του θανατά, γιατί απο σάρκες ζούνε.

κι όση ομορφιά και νά ’χουνε

άχαρα απομένουν.

Σ’ αυτά εδώ τα χώματα σ’ αυτούς εδώ τους τόπους

τα όνειρα τελεύουνε

παρηγοριές δεν πιάνουν

είναι αναπαυτήρια για όλους τους ανθρώπους.

εδώ χαροπαλεύουνε

πριν πέσουν κι αποθάνουν.

Εδώ τελειώνει το στρατί του κάθε οδοιπόρου

κι ύστερα χάος κι ερημιά

δάκρυα και σκοτάδι….

εδώ ’ναι η άκρα της ζωής, το τέλος του συνόρου

πικρή, στερνή κληρονομιά

του χρόνου το πηγάδι…!