και τους βαστά ορθάνοιχτα τα μάτια η αγωνία
λίγη αγάπης ζεστασιά του κόσμου περιμένουν
για να μπορέσουν να στηθούν κι αυτοί στην κοινωνία.
Μ’ αργεί να ’ρθεί η ζεστασιά και η ελπίδα σβήνει
μέσα εις τη θολή ματιά
φεύγει η αγάπη χάνεται σκοτάδια πίσω αφήνει
όλος ο κόσμος μιά σταλιά
πικρό ποτήρι η ζωή την πίνεις και σε πίνει
και στη στερνή σου τη γουλιά
μεθάς απ’ το παράπονο και το κεφάλι κλείνει
Θέ μου ΓΙΑΤΙ τόση απονιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου