Πάντοτε σ’ έχω κατα νού, μ’ αλήθεια δεν μου φτάνει
είναι μακρύς ο πόθος μου κι’ η σκέψη δεν τον στένει
η πεθυμιά ’ναι πειρασμός και σε μπελά σε βάνει
με παραστάσεις μοναχά ο νούς μου δεν χορταίνει.
Θέλω με τις αισθήσεις μου να σε σφιχταγκαλιάσω
να πάρω αέρα από ’σέ και να σου δώσω δίκιο
σκεπάζει με η μοναξιά μα δεν βαστώ να σκάσω
γιατί κυλά στις φλέβες μου το αίμα ακόμη αντρίκιο.
Όσο ο νούς κι’ η σκέψη μου ορθοβαστούν και πάνε
Κι’ όσο στα στήθια μου ζεστό θα ’χω το χτυποκάρδι
ως τότε οι αισθήσεις, μου εσένα θα ζητάνε
σαν μιά ματιά, σαν μιά πνοή, σαν γέλιο και σαν χάδι…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου