Χαμένη ελπίδα ξαφνικά κάνει στο νού μου βόλτα
και της καρδιάς τη σκοτεινή ψάχνει να βρεί την πόρτα
του χθες τ’ αναδιπλώματα στο νού μου ξετυλίγουν
λες και δεν έχουνε σκοπό απ’ το μυαλό να φύγουν.
Μες της καρδιάς μου το βαθύ και σκοτεινό τοπίο
βρυχά και ξεσηκώνεται τσ’ αγάπης το θηρίο
γροικά ο νούς και σταματά κι η λογική τρομάζει
κρύος ιδρώτας το κορμί αρχίζει να σκεπάζει.
Στέκουν βουβές κι αμίλητες στο χρόνο οι αισθήσεις
τα όνειρα σκορπίζουνε και φέρνουν παραισθήσεις
θεριό η αγάπη που ποτέ κανείς δεν το μερώνει
μπορεί να κλαίει, να γελά, να ζεί και να σκοτώνει!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου