Μες του μυαλού την έρημο, οι αναμνήσεις καίνε.
άμμος καυτή η σκέψη μου στην απεραντοσύνη
στεγνώσανε τα δάκρυα στα μάτια και δεν κλαίνε
χλωρό δεντρί, σε στείρα γη τ’ ανθρώπου η καλοσύνη.
Με τη δροσιά των προσευχών φωτιές δε σιγοντάρουν
που καίνε ανελέητα της σκέψης το τοπίο
ούτε λόγια παρήγορα μπορούνε να καλμάρουν
του πόνου το αβάστακτο κι’ αμέρωτο θηρίο.
Σε στείρα γη, χλωρό δεντρί είναι κατάρας γέννα
ισόβια δικάστηκε απ’ όταν το φυτέψαν
δε σβήνει η ελπίδα της ζωής δράματα περασμένα
που ριζοβόλιασαν στο νου και το νε σημαδέψαν!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου