Φαίνεται ακόμα η πληγή εις το φτερό καθάρια
που στης φυγής σου μ’ άνοιξες τη βιάση.
του πόνου μ’ άφησες βαθιά να κουβαλώ τα χνάρια
σημάδεμα π’ αδυνατεί στο χρόνο να περάσει.
Μ’ εγώ και πάλι θα πετώ με μιά φτερούγα μόνο
βαστώντας σαν το ορφανό πουλί τον καημό μου
γιατί ’χω μάθει στη ζωή να μη λυγώ στον πόνο.
όσο κι’ αν είναι αβάστακτος θα βρώ το λυτρωμό μου!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου