Ένα θέατρο είναι η ζωή σου μεγάλο.
κάθε ρόλο η καρδιά σου το ’νε παίζει ωραία
μα η φωνή σου στο τέλος δεν θ’ ακούγεται άλλο
γιατί θά ’χει πιά πέσει της σκηνής η αυλαία.
Σαν σκοτάδι θα πέφτει καθώς σβήνουν τα φώτα
σαν αρχίσει ν’ αδειάζει η μεγάλη πλατεία
θ’ απομείνεις μονάχη όπως ήσουν και πρώτα
μ’ αγκαλιά τους επαίνους τα χαρτιά τα βραβεία.
Όταν πάψει ο κόσμος θαυμασμό να σου δίνει
όταν πιά δεν χτυπάνε παλαμάκια για σένα
η σκηνή της καρδιάς σου θά ’χει αδειάσει κι’ εκείνη
κι’ όλα γύρω θα μοιάζουν τόσο μόνα και ξένα!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου