Μές το μυαλό μου ρίζωσε για τα καλά ο σπόρος
που άφησε στο διάβα της καρδιοπλανεύτρα κόρη
καλοβολάδες γιόμισε της σκέψης μου ο χώρος
κι’ ας ήταν πετροχαλασιές και ρημαγμένα όρη.
Εφυγ’ η κόρη κι’ άφησε το σπόρο να βλασταίνει.
θαρρώ πως τούτο το φυτό σκληρά θα με παιδέψει
κισσού κλωνάρια έβγαλε κι’ ο νούς μου ακολασταίνει
γιατί ριζώνει συνεχώς και του ρουφά τη σκέψη!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου