Κοκκίνισε ο ορίζοντας στου ήλιου τη φευγάλα,
λες και του κόσμου τις ντροπές μαζί του κουβαλούσε
στο διάβα του τις μάζευε με βάσανα μεγάλα
και μέσα στις ακτίδες του το χρώμα τους κρατούσε.
Και το κεφάλι γέρνοντας στης δύσης την πορεία,
στη θάλασσα τις βούτηξε μιά-μιά να τις ξεπλύνει
και γιόμισε ο ορίζοντας μ’ ανθρώπινη αμαρτία,
«ρομάντζας» υπερθέαμα στο νού τ’ ανθρώπου αφήνει.
Αχ ας μην τέλειωνε ποτέ, ετούτη η εικόνα
κι όση κι αν κρύβει μέσα της μελαγχολίας γέννα,
γίνεται φύτρα του έρωτα πριν γεννηθεί ακόμα
κι όνειρα πλάθει για ζωή μ’ αγάπες γιομισμένα!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου