Τους καημούς εμάζεψα κι όλα τ’ απομεινάρια
που μ’ άφησε στο φεύγα της απάνω η αγάπη
πρίν να πετρώσουν στην καρδιά πρίν να γεννούν λιθάρια
με ξένα βάρη τη ζωή, περίσσια ‘χω γεμάτη.
Ξέφρενο στήνω στο μυαλό χορό και τα χορεύω
καιρός να μάθω κάποτες τις πίκρες να γλεντίζω
γιατί στερέψαν οι χαρές του κόσμου που γυρεύω
και φαίνεται παράδοξο στην τύχη να ελπίζω.
Κρασί κερνώ την πίκρα μου, γέλιο το στεναγμό μου
και εις της λύρας το σκοπό χορεύω πεντοζάλη
κάνω χαρά τον πόνο μου, τραγούδι τον καημό μου
όμορφη πού ’ναι η ζωή στου νού την παραζάλη!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου