Άκρη την άκρη βάδιζα
γιαλό – γιαλό το δείλι
πάνω στην άμμο τη χρυσή
μακρόσερνε η σκιά μου
μέσα στην θάλασσά ’μπαινε
κυματοπερπατούσε
και τρελοπαιγνιδιάριζε
γλιστρώντας σαν το χέλι,
πάνω στα χρυσογάλανα
νερά, τα κρουσταλλένια,
τα διάφανα, τα καθαρά,
τα ηλιοφωτισμένα
απ’ το σπερνό της μέρας φως,
απ’ τις στερνές ακτίδες
του ήλιου τις ροδόχρωμες
τις ομορφότερές του.
Μ' όσο χαμήλωνε το φως
και τα νερά σκουρέναν
σμίγαν σκιές και χρώματα
με τα βαθιά σκοτάδια
κι’ οι ομορφιές τελειώνανε
και σβύναν μία – μία
πάνω στην άμμο την υγρή
την φυκομυρισμένη!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου