Θαρρώ πως έφθασε καιρός το νού μου ν’ αμολήσω
και τη ζωή μου λεύτερα και ξέγνοιαστα να ζήσω.
Βαρύς δεσμός η λογική τη σκέψη σου σκλαβώνει
χέρια και πόδια δένει ’σε τη δύναμή σου πνίγει
βάτος στο νού σου γίνεται και σ’ αγκαθοπληγώνει
κι όσο ανθίζει και καρπεί πόνος θα σε τυλίγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου