Σε εποχή πεζότητας
και ανθρωποαμβρότητας
μού ’λαχε να βιώνω
με μιά καρδιά χωρίς παλμό
κι ένα μυαλό χωρίς ρυθμό
το χρόνο να "σκοτώνω’’.
Τί κι’ άν το νού κουβαλητή
ορίζω κι’ επιτηρητή
αφού το μέτρο εχάθει,
τί κι’ άν χτυπάει η καρδιά
αφού δέν είμαστε παιδιά
έρωτες για να πλάθει.
Τί κι’ άν τα αισθητήρια
μοιράζουνε πειστήρια
της αγαθοεργίας
τί κι’ άν το σώμα προσπαθεί
στο ύψος πού ’χει να στηθεί
σφριγηλατών υγείας.
Τί κι’ άν εδήλωσα παρόν
αφού ’μαι διαρκώς απόν
από τον εαυτό μου
η σκέψη πήρε την ψυχή
και την περιπλανά στη γη
ψάχνοντας τ’ όνειρό μου.
Κι εγώ μονάχος προσπαθώ
να καλοδιατηρηθώ
έστω και σαν εικόνα
και σαν απέλπις ναυαγός
να αργοπνίγομαι ορθός
στης ζήσης τον αγώνα …!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου