συρτοί και πεντοζάλια
που πάνω στο μεράκι χόρευες…
ΠΑΤΕΡΑ…
τα φτερωτά πόδια σου
που μύριζαν αντριγιά
κι ευωδιάζαν Κρήτη…
αχ! Τι λεβεντιά
και τι αναμνήσεις ξεσηκώνουν…
ΠΑΤΕΡΑ…
το στήθος σου εκείνο το δασύτριχο
που μ’ έγερνες μικρό παιδί για ν’ αποκοιμηθώ…
αχ! Τι σιγουριά, τι ηρεμία
και τι αναμνήσεις ξεσηκώνουνε.
Π Α Τ Ε Ρ Α!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου