Ένα μυαλό
απατηλό
φυγοπερπατημένο
σε δρόμο άγνωστο, τρελό
ονειροχαραγμένο
με προσδοκία το καλό
το χιλιοβλογημένο
πού ’ναι καλά κρυμμένο
σε νού κουζουλαμένο …!
Και μιά καρδιά
όλο φωτιά
να πυρπολεί τα σωθικά
να μή γνωρίζει αποκοτιά
να καίει ξένα και δικά
να καρβουνιάζει η παραστιά
να βλέπει και να μή γρικά
και να γελάει σπαστικά..
φτού κι απ’ αρχής με δανεικά …!
Και μιά ψυχή
ν’ αγκομαχεί
κάτω να μή το βάνει
να δείχνει σ’ όλα απαντοχή
δε λέει να πεθάνει..
κατέχει πως υπάρχει αρχή
’κεί που το τέλος φτάνει
και στ’ αψηλά σε βγάνει
κάνοντας μιά ευχή …!
Κι ένα κορμί
όλο πυγμή
να ψάχνει τόπο ν’ απλωθεί
να μή χαρίζει σπιθαμή
αδιαφορώντας αν τρωθεί
ναί στο μπροστά στο πίσω μή
και άν μεσόστρατα χαθεί
πάλι ελπίζει να βρεθεί
η καίρια ώρα κι η στιγμή …!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου