Περιφρονώ τους τάχα δυνατούς
αυτούς που το φωνάζουν με μανία
κι αρρωστημένους κρύβουν εαυτούς
πίσω απ’ της δόξας τον μανδύα.
Περιφρονώ αυτούς που πήρανε
φώς ξένο και δικό τους το ορίσαν
και μιά αυγή, δειλά – δειλά ανατείλανε
και τη ζωή τους απ’ αρχής καλημερίσαν.
Περιφρονώ εκείνους που αγάπησαν
κι’ ακούμπησαν επάνω στο συμφέρον
όσα πολλά κι αν δείχνουν πως κατάκτησαν
είναι κενά, αόριστα χωρίς ενδιαφέρον.
Περιφρονώ αυτούς που πισογύρισαν
εκεί που φτύσαν κάποτε να γλύψουνε στο τώρα
λόγο δεν είχανε ποτέ δικό τους ούτε τηρήσαν
όλη η ζωή τους μιά σταλιά, μιά σπιθαμή, μιά ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου