Κοιτάζω με απόγνωση φωνάζω τρομαγμένος
τοξεύει ο νούς κι η σκέψη μου φαρμακωμένο βέλος.
Μισώ το φως το στήριγμα στις τόσες μου ελπίδες
κομμάτια που τις έκαμε μ’ αστραφτερές λεπίδες.
Κοιτάζω το ξεγέλασμα με γέλιο πικραμένο
κάστρο πανώριο η καρδιά μα τώρα προδομένο.
Μισώ αλήθειες κάλπικες, ομορφοστολισμένες
χαρές που μεγαλώσανε με ψέμα ποτισμένες.
Κοιτάζω, σκέφτομαι, ρωτώ θαρρώ πως έχω μάθει
σκληρή η γροθιά μου ορθώνεται σ’ όσα λογούνται πάθη.
Μισώ το δίκιο πούθρεψε την ύπαρξή μου αγνά
κι αγκάθια ΄ματοβάψανε τα πόδια τα γυμνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου