Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

ΑΚΟΥ...

Φωνή ανθρώπου τη νυκτιά σαν ουρλιακτό απλώνει
απ’ άκρη σ’ άκρη αντηχεί και τα βουνά τυλίγει
με τα σκοτάδια πολεμά με τα στοιχειά μαλώνει
το δίκιο γίνηκε βραχνάς κι άρχισε να τη πνίγει.

Φοβούνται τ’ άστρα τ’ αψηλά και σιγοτρεμουλιάζουν
και το φεγγάρι το ωχρό το γέλιο του μαζεύει
χαρές κι ελπίδες σβήνουνε τα όνειρα βουλιάζουν
η σκέψη γίνεται θεριό κι η νύκτα αγριεύει.

Οργή εγίνηκε η φωνή και τα στοιχειά φοβούνται
και στέκουνε ακούνητα και φοβοτρεμουλιάζουν
Θεοί και δαίμονες ξυπνούν από ’κεια που κοιμούνται
και γίνονται κι αυτοί θεριά κι από μακρά ουρλιάζουν.

Φωνή και σκέψη σμίγουνε, ψυχή και δίκιο καίνε
και τ’ ανεμίζουν οι Θεοί κι οι σκοτεινές δυνάμεις
να πάρουν δεν λογιάζουνε μα ούτε να δώσουν θένε
φωτιά ψυχή μου κάψε με, μήπως και ξεθυμάνεις!...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...