Κάστρο ψηλό τσι κεφαλής με τους πολλούς αγώνες
άνοιξε πιά τις πόρτες σου και σπάσε τις αμπάρες
δεν κυβερνά η λογική σε τούτους τους αιώνες
φεύγει η ζωή και χάνεται χωρίς χαρές και χάρες.
Άσε να μπούνε κουρσευτές μέσα και λεγεώνες
συνθέμελες να κουνηθούν να τρίξουν οι καμάρες
κι άλλες να βγούν γεννησημιές τσι σκέψης μου εικόνες
για να τις πάρει απ’ αρχής ο νούς μου αναθρεφτάρες.
Κι’ εκιά που κάστρα στέκανε πύργοι και πολεμίστρες
να ορθοθούνε της ζωής ανέμελες λυχνίστρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου