αγαπομερακλώνεται και μες τσι φλέβες τρέχει.
Με δίχως ζεστασιά δεν ζεί, σκοτώνει τη η κρυγιότης
ρυθμίστρα τσι χαμοζωής, τσ’ ελπίδας διακόπτης.
Χρονοδουλεύτρα, ακούραστη και αιματοστερνιάστρα
ζωντάνιας κοσμοκράτισσα και του μυαλού θερμάστρα.
Αργοσυμπαίνω τη φωτιά με πεθυμιές μη σβήσει
να φτάξει ως τη κεφαλή να φλογαντιλαρίσει
μπάς και ζεστάνει το μυαλό να βράσει να χοχλάσει
να ξεμαργώσει τ’ όνειρο πριχού να ξεπαγιάσει
Γιατί ’ναι ένα όνειρο όλη η ζωή τ’ ανθρώπου
που ζεί στο περιθώριο. εκτός χρόνου και τόπου…!
Κι αν δε ζεστάνει το μυαλό κι οι πόθοι δεν αχνίσουν
γιαντά ’ρθανε εις τη ζωή ποτές δεν θα γνωρίσουν.
Άμα δεν βράσει η κεφαλή κι αν δε φλογοβολίσει
όνειρο και ονειρευτής, αδιάβαστος θα σβύσει…!
Χωρίς, Γιατί με δίχως πώς τζαμπαδοβερεσέδια
γραμμένα εις τσι ‘‘μιχαλούς’’ τα μπακαλοτευτέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου