Ανοίγει η σκέψη μου πανιά
να βρεί και ν’ ανταμώσει
τη μεθεπόμενη γενιά
μιά παπουδοπαραγγελιά
να τσι χρονοχρεώσει.
Μέσα στ’ ονειροκάραβο
τα είναι μου μαζώνω
παίρνω το νου τον άβλαβο
το χιλιοθεοπάλαβο
κι ονειροπελαγώνω.
Το χρέος βάνω πλοηγό
κινδύνους δέν νογάω
δέν τον φοβούμαι τον πνιγμό
είμαι καράβι φορτηγό
κι’ ευθύνες κουβαλάω.
Τα πατρογονικά του χθές
που με προσδιορίζουν
τσ’ ορμήνιες και τσι συμβουλές
κι’ όσες μπορώ αθιβολές
που με χαρακτηρίζουν.
Βαρύ ’ναι το φορτίο μου
μα πρέπει να το σώσω
και προσπερνώ τον βίο μου
με το ονειροπλοίο μου
παλμό ζωής να δώσω.
Ευχές ψυχοφορτώνομαι
πατερομητεράδων
αγαπομερακλώνομαι
σαν τη χορδή τεντώνομαι
γλυστρώ των Συμπληγάδων.
Και ξεμακραίνει ο λογισμός
του σήμερα, του τώρα
είναι μακρύς ο πηγαιμός
άγνωστος ο προορισμός
κι απρόβλεπτη η ώρα
Μελοντοπλοηγώ το νου
στσ’ ονειροθάλασσές μου
και ψάχνω νά ’βρω τ’ αλλονού
του κόσμου του αυριανού
τσι δευτερογεννιές μου.
Όρτσα καρδιά μου στα πανιά
αγάνταρε το νου μου
να πιάσει ο πόθος μου στεριά
πριν να χαθεί η ξαστεριά
του ορθολογισμού μου
Κι’ ίσως ετσά αληθινό
να βγεί το όνειρό μου…
κι’ ύστερα στ’ άλλο μακρυνό
ταξίδι δίχως γυρισμό
θα φύγω το στερνό μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου