ΑβυσσαλΕΟΣ..

Ανεκατώματα γροικώ στου νου το οπλοστάσι

και συγκορμοταράζομαι απο ’κιά που κοιμούμαι

καντηλανάφτει η μνήμη μου στο ψυχοκονοστάσι

αισθηματοφορτόνομαι κι’ ονειροξεπετιούμαι

Εφτά γενιές προπάτορες εταρακουνιθήκαν

δε θέν’ λιβανοκάρβουνα και λαδοκαντυλίθρες

μα τ’ όνομα τους άσπιλο να μείνει ως τ’ αφήκαν

ως μου το κληροδότησαν οι αγιοκολυμπίθρες

Αναρωτιούμαι ανέ μπορεί τέτοιο μεγάλο βάρος

να το σηκώσει ένα μυαλό να το ορθοδομήσει

πριν το εντάξει όγδοο κατα σειρά ο χάρος

και πιό βαριά κληρονομιά ξοπίσω του ν’ αφήσει

Αναρωτιούμαι ανέ μπορεί τέτοιο μεγάλο χρέος

να τ’ αναλάβει μιά ψυχή, να το καθαγιάσει

εφ’ όσο δεν επέλεξα νά ’μαι ο τελευταίος

εις την επόμενη γενιά ο λόγος θα περάσει

Αναρωτιούμαι ανέ μπορεί τέτοια μεγάλη ευθύνη

να τη ’νε πάρει ένα κορμί να την υπερασπίζει

να καρδιοξεχιλίζεται από ευγνωμοσύνη

άσπιλο και αμόλυντο το χθες να διαιωνίζει

Αναρωτιούμαι ανέ μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει

άγιες ψυχές, αγνές μορφές, καρδιές λαμπροφορούσες

που χρονοπαρασύρθηκαν κι’ έχουν εξανεμίσει

να ενταχθούν στο διαρκώς σαν πανταχοπαρούσες

Άδικα συλλογίζομαι κι’ άσκοπα αναρωτιούμαι

γιατί η χρονομηχανή δεν μας γυρίζει οπίσω

κι’ όσο και να προσεύχομαι και να σταυροκοπιούμαι

δέν θα μονηταρίσουμε να σας σε προσκυνήσω

Ούτε εσάς, ούτε κι’ εμέ κανείς δεν θ’ αναστήσει

δεν πρόκειται να σας σε ’δώ, ούτε και να με ’δείτε

αφού η ίδια η ζωή μας έχει αμφισβητήσει

και μές ’το πουθενά τσι γης το μυστικό κρατείται

Μιά μακροσκουλικότρυπα όλους μας περιμένει

να μας ρουφήξει τη ζωή, ο χρονοπαντοφάος

στο χωνευτήρι τ’ ουρανού στη μαύρη τρύπα βγαίνει

απο ’κιά κι’ ύστερα σιωπή, μυστήριο και χάος…