Στερνή παρηγοριά βαστώ μέσα στη θύμησή μου
αλλότινων καιρών χαρές και ανθρωποεικόνες
τότες που συμβαδίζανε ο νούς κι’ η μπόρεση μου
και εξαιρέσεις της ζωής δεν είχαν οι κανόνες.
Χρόνια όσα κι’ αν πέρασαν και όσα και να ’ρθούνε
τίποτα δεν ευρέθηκε να τα υπερκεράσει
για δεν κατέχουν τίποτα καινούργιο να μου ’πούνε
αυτοί που δρασκελίσανε και μ’ έχουν προσπεράσει.
Τι και πώς ήταν παιδικά, φτωχά και στερημένα
είχανε μέσα τους παλμό, αγάπη, καλωσύνη
λόγο κακίας ή ψευτιάς, δεν είχαν ούτε ένα
κι’ ας μη σηκώσανε ποτέ επάνω τους ευθύνη.
Χρόνια που λές και βγήκανε μέσα ‘πο παραμύθια
γεμάτα ήρωες θνητούς κι’ αθάνατες γοργόνες
κι’ άς μην εστηριζότανε επάνω στην αλήθεια
τα λόγια είχαν χρώματα και ξόμπλιαζαν εικόνες.
Θαρρώ πώς είμαι ευτυχής που πρόλαβα να ζήσω
τέτοιες εικόνες του χωριού κι’ άς με πισογυρνούνε
μ’ ευλάβεια στη σκέψη μου μέσα θα τις κρατήσω
κι’ όσο θα λειτουργεί ο νούς θά ’χω για να θυμούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου