κι’ ανεμαζώνω τα “προικιά’’ με τσ’ ομορφοκορδέλες
γιατί χρονοσκονίστηκαν και επολυκαιριάσαν
και δεν μπορούν να τα θωρούν μάτια που τα ξομπλιάσαν.
Αγάπες χρυσοκέντητες, ερωτοστολισμένες
χαρές που ξεθωριάσανε στον ήλιο αφημένες
αραχνοΰφαντους καημούς ζωγραφιστές κορδέλες
με χίλια – μύρια χρώματα στο κτένι ξομπλιασμένες
πανηγυριώτικα φαντά, λουλουδοστολισμένα
ολόλευκα, δακρύβρεχτα μαντήλια μεταξένια.
Μιά κατουμάδα κάνω τα και βάνω τα στον ώμο
περνώ το μεσολάγκαδο των χαρουπιών το δρόμο…
Ήλιος δεν πρέπει να με ’δεί πρίν φτάσω στην Βλυχάδα
κάνω μεγάλες ασκελιές και μετρημένα ζάλα.
Λερά και άπλυτα βαστώ, άλλοι να μη τα ’δούνε
για δεν θα με ξεπλένουνε τα λόγια που θα ’πούνε.
Πριχού τα ξημερώματα εις τη Σταλίδα φτάνω
θαλασσοπλύστρα δέξου με, έχω κι’ εγώ να κάμω
σ’ αυτό το καθαρτήριο που λέγεται Βλυχάδα
για όνομι μου και εγώ, άς κάνω μιά μπουγάδα…!
Πάνω στις αμμουδόπλακες και στις στρωτές πλακούρες
θ΄απλώσω έγνοιες, πεθυμιές και ερωτοσκοτούρες
στη προσποδιά της θάλασσας, εκειά που σκά το κύμα
εκειά απού φυτρώνουνε τα μυρισμένα κρίνα
στο κατωσάγουνο τσι γής, το πετροχασκισμένο
απου ξερνά βλυχόνερο, καθάριο, παγωμένο,
εκειά που τ’ αμμοχάλικα είναι ανεκατωμένα
αλλά δεν σμίγουνε ποτές να γίνουν σώμα ένα,
εκειά που δεν αφρίζουνε οι θαλασσοκορφάδες,
εκειά που αγκαλιάζουντε δυό νεροαδερφάδες
…….. γοργόνες και νεράϊδες..!
Εκειά κι’ εγώ αμοναχός, λερός και κουρασμένος…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου