ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ…

«Όναρ» Μ. Παρασκευής

Σήμερα νοιώθω ήσυχος μ’ απογοητευμένος

τριγύρω μου παράδεισος μ’ εγώ κομμάτι ξένος

μεγάλη η συγκίνηση π’ ακόμα κουβαλάω

αλλού πατώ και βρίσκομαι κι’ αλλού τηρώ να πάω.

Ζώ και βιώνω μοναχός το εδικό μου δράμα

στον ύπνο καλεσμένη μου ήταν απόψε η Μάνα

«την έβλεπα να ξενυχτά πάλι στην εκκλησία

και του Χριστού την πένθιμη ν’ ακούει λειτουργία.

Ήταν Μ. Παρασκή βραδιά τ’ επιταφίου

ζούσε κι αυτή και βίωνε το δράμα του Κυρίου

με μοιρολόγια και ευχές τον τάφο εστολίζαν

μαυροντυμένες, σκεπτικές, βουρκώναν και δακρύζαν.

Tό ’ξερα πως η Μάνα μου θα ’ταν εκεί παρούσα

παρέα με την Παναγιά την κοσμο – ελεούσα

τό ’ξερα ότι με το νου θα ’ρθεί να μ’ ανταμώσει

και την ευχή της μιά φορά ακόμα να μου δώσει

Μακρύς ο δρόμος Μάνα μου και θα τον μοιραστούμε

και κάπου μεσοπέλαγα πιστεύω θα βρεθούμε.

Ανηφορίζει η Μάνα μου κι’ εγώ κατηφορίζω

τρέμει η ψυχή μου λαχταρά μα έχω να ελπίζω,

Και να που ανταμώσαμε κάπου στην Φαλκονέρα

εκεί που πάντα είναι νυχτιά, δεν ξημερώνει μέρα

εκεί που Μάνες και παιδιά μονίμως κατοικούνε

μες τα βαθιά, μαύρα νερά και έλεος ζητούνε

’κεί που βουλιάξαν όνειρα κι ελπίδες ένα βράδυ

μέσα σ’ ένα ναυάγιο μέσα σ’ ένα καράβι

εκεί οπού σταμάτησε ο χρόνος να μετράει

και πήρε η θάλασσα κορμιά κι’ ακόμα τα κρατάει.

Μάνες γυρεύουνε παιδιά και τα παιδιά τις Μάνες

μονίμως πένθιμα χτυπούν στη σκέψη οι καμπάνες

Πάρε με Μάνα αγκαλιά, πρόσεχε μη χαθούμε

πολλές ψυχές γυρεύουνε δικαίωση να βρούνε

τρέχει το δάκρυ αλμυρό και μαρμαρώνει ο πόνος

το κλάμα γίνεται λυγμός και σταματά ο χρόνος.

Δώσε μου Μάνα την ευχή και γύρισε οπίσω

γιατί τελειώνει η νυχτιά και θα σε λησμονήσω.

Δώσε μου Μάνα την ευχή και γύρνα στην πατρίδα

γιατί θα μαρμαρώσουμε απ’ την πολύ αλμύρα.

Δώσε μου Μάνα την ευχή και γύρνα εκκλησία

γιατί θρηνολογεί κι εκεί μόνη η Παναγία.

Σήμερα είναι η βραδιά του θρήνου και του πόνου

ποιός ξέρει σε ποιές θάλασσες θα κλάψουμε του χρόνου.

- Τσ’ ευχής μου πάρε την ευχή παιδί ξενιτεμένο

και να ’σαι πάντα από Θεό κι ανθρώπους βλογημένο

Κάτεχε πως η ξενιτιά τη σκέψη μεγαλώνει

κι όλους τσ’ ανθρώπους επί γης μιά αγκαλιά ενώνει

και τους κρατάει ζωντανούς όπου κι αν κατοικούνε

και μιά ελπίδα άσβεστη στα σπλάχνα τους βαστούνε..!

- Πήρα της Μάνας την ευχή κι αγάλλιασε ο νους μου

και η ψυχή αλάφρωσε από τσ’ αφορισμούς μου

μέσα ‘πό ένα όνειρο, μέσα σε ένα βράδυ

γύρισα θάλασσες, στεριές, Παράδεισο και Άδη.

Πήρα ευχές…

Είδα ψυχές…

Είδα καρδιές μεγάλες…

Ανθρώπινα κορμιά ζεστά κι’ ορθάνοιχτες αγκάλες..!