Σκύβω το γόνυ ευλαβικά τα μάτια χαμηλώνω
στο στερνοκαταφύγι σου το μαρμαροκτισμένο
μιά χούφτα κερολίβανο στο χώμα απιθώνω
δίπλα στο ’κονοστάσι σου το δακροποτισμένο.
Κάνω κατάθεση ψυχής, χωρίς μιλιά στο στόμα
σκιαγραφώ μέσα στο νού, το απελθών σου σώμα…
Και ξεχειλίζει η οργή
ο πόνος γίνεται κραυγή
κι αλλάζει ο κόσμος χρώμα…!
Τρέμει στα πόδια μου η γή
κι η σκέψη μου αδυνατεί να το πιστέψει ακόμα
πως είσαι μες στο χώμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου