και κάρφωσε το βλέμμα του περίλυπο στη γη
στήριγμα ψάχνει στον καιρό σαν το μικρό δεντρί
που έγειρε στο φύσημα τ’ ανέμου μιά αυγή.
Χαμοτηρά το βλέμμα του και βολοδέρνει η σκέψη
γυρεύοντας να βρεί Θεό να τον παρακαλέσει
αυτή που τού δωσε ζωή ο ίδιος να στερέψει
σ’ ανθρώπου ανελέητου τα χέρια να μη πέσει.
Πέφτει στο χώμα το κορμί κι ο πόνος τ’ αργολιώνει
και βασιλεύει τ’ όνειρο πριχού να ανατείλει
σκόρπιες ελπίδες και χαρές η ανθρωπιά σκοτώνει
και αργοσβήνει η ζωή μ’ ένα ΓΙΑΤΙ στα χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου