Για όνομι ΠΡΟΓΟΝΩΝ μου, αλαργοφτερουγάτων
ωσάν λιβάνι μνημονιάς, σαν λάδι καντυλίθρας
σαν ύμνο επιτύμβιο, σαν άσμα των ασμάτων
μύστης πιστός και ταπεινός της ίδιας κολυμπίθρας.
Για των ΓΟΝΙΩΝ τις προσφορές στο ψυχανάθρεμά μου
που αγαπογεμίζανε του νου μου τα πανέρια
και με ορθοστοιχίσανε άξιο στ’ όνομά μου
σμιλεύοντάς με ακούραστα με της τιμής τα χέρια.
Στον μόνο της ζωής καρπό. μεστός και βλογημένος
π’ ακούει στ’ όνομα ΠΑΙΔΙΑ, ανθρώπου φως κι ελπίδα
αν έχει λόγο η ύπαρξις είναι σ’ αυτά δωσμένος
μόνη του κόσμου μας ζεστή, ανέσπερη αχτίδα.
Σ’ όλους τους ΣΥΝΤΟΠΙΤΕΣ μου που με σφιχταγκαλιάσαν
μέχρις που τους ξεγλίστρησα και εξαλάργωσά τους
φιλότιμο και ανθρωπιά είχαν και μου μοιράσαν
όπου βρεθώ μ’ ακολουθούν ποτέ δεν ξέχασά τους.
Σ’ όλους τσ’ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ επί γης, που βλέπουνε κι ακούνε
τα καρδιοσυναισθήματα και τα ψυχοτροπάρια
σ’ όλους που ψάχνουν το Θεό μέσα τους για να βρούνε
και έχουνε τα χέρια τους, αμόλευτα, καθάρια …!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου