μάταιη προσδοκία η ζεστασιά
το κορμί του εμούλιασε απο τα δάκρυα
κι' η αλμύρα του τρώει την καρδιά.
Ο πόνος δαγκωμένη κραυγή
σφίγγει τις γροθιές στις αδικίες.
ως πότε μαύρο το δάκρυ του θα χύνεται
χωρίς να ξυπνά τις ερινύες;
Άδικα γυρεύω να μάθω την αλήθεια
μικρό μου κι' απόψε
κοιμήσου, χωρίς παραμύθια..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου