ΕΙΚΑΣΙΕΣ

Ζωή με πόνους ποιός την υπομένει

και πού κουράγιο βρίσκει να μιλά

ποιό ’κεί ο θάνατος τον περιμένει

κι αυτός τον πλάστη υμνολογά.

Δυό μάτια καρφωμένα στο κενό

το θάνατο δεν βλέπουν που σιμώνει

μα βλέπουν σ’ ένα κόσμο μακρινό

’κεί που μαζεύει ο Θεός ψυχές κι εξιλεώνει.

Ακούμπησε ο θάνατος το σώμα και μουδιά

μέσα στις φλέβες πάγωσε το αίμα δεν κυλάει

μάτια και στόμα κλείσανε σταμάτησε η καρδιά

η μιά ζωή τελείωσε και μι’ άλλη… αρχινάει.

Νά ’ναι κι αυτό παρηγοριά, ή γεγονός μεγάλο;

να φεύγουμε απ’ τον κόσμο μας και να τραβάμε γι’ άλλο;