«Σκιάς όναρ»

Τελειώνει η μέρα ξεψυχά το φως της αργολιώνει

κι’ η νύχτα μαυροσέντονο σιγά – σιγά απλώνει.

Βάζω κι’ εγώ τα μαύρα μου τα ομορφότερά μου

να συνοδέψω τη νυχτιά απόψε ’ναι  σειρά μου.

Το φεγγαρόφιλο μυαλό και τη καρδιά μου παίρνω

πιάνω την ουρανόσκαλα  στα ουράνια βγαίνω.

- Δεν έχει απόψε όνειρα, δεν είμαι γιός ανθρώπου

δηλώνω άγρυπνος φρουρός του χρόνου και του τόπου

δεν με φοβίζει η νυχτιά το χρώμα της μ’ αρέσει

γιατί ’ναι χρώμα μιάς καρδιάς πού ’χει πολύ πονέσει.

Νερό γιομίζω τους ασκούς του νου μου και αέρα

και ουρανοαπλώνομαι μες την αιθέρια σφαίρα.

Σύννεφο απόψε να  μη βγεί για θα το διαλύσω

την ομορφότερη νυχτιά στον κόσμο θα χαρίσω.

Κι’ εσύ φεγγάρι άπλωσε το κύκλο να γιομίσεις

φως και ελπίδα στις φτωχές καρδούλες να σκορπίσεις.

Άστρα μη τρεμοπαίζετε ακούνητα σταθείτε

πάνω σε κάθε δυστυχή τη κλίνη να βρεθείτε.

Είστε πολλά και φτάνετε όλοι να φωτιστούνε

αρκεί το φως σας μιά στιγμή στον ύπνο τους να δούνε.

Θεέ μου παντοκράτορα Θεέ μου φωτοδότη

ν’ αργήσεις εις το γύρισμα του χρονοδιακόπτη.

Κράτα τον ήλιο να μη βγει και όλα τα χαλάσει

για δές πόσο πιό όμορφα σήμερα δείχνει η πλάση.

Κοίτα οι ψυχές φτερούγισαν και οι καρδιές σκιρτήσαν

με το χαμόγελο οι φτωχοί στα χείλη ξαγρυπνήσαν.

- Μα κι’ ο Θεός πού ’ναι Θεός θέλει ισορροπία

και δεν χαλά το ισόχρονο στην κοσμοαρμονία.

Φεγγάρι κι’ ήλιος βγήκανε απο την ίδια γέννα

ήταν και θά ’ναι μιά ζωή αδέλφια αγαπημένα.

Χρέος τους και αποστολή ανθρώπους να φωτίζουν

κι’ ανάλογα τα κέφια τους ζωές να χρωματίζουν.

- Θε μου στεναχωρήθηκα κι’ αδειάζω τους ασκούς μου

να δακροβρέξει ο ουρανός για να μερώσει ο νους μου

να πλύνω γη και ουρανό πριχού χαράξει η μέρα

και ν’ αμολήσω καθαρό ουράνιο αέρα...

- Όλα του κόσμου βιαστικά κι' ο χρόνος πεισματάρης
που ούτε δευτερόλεπτο, σ' αφήνει να του πάρεις…!