Τον κόσμο σου τον έσπασα
σε χίλια κομμάτια
ο ουρανός κι η γη,
ο ήλιος, η ζωή
εικόνες θολές
σαν απο νοτισμένο, βρώμικο τζάμι.
Κι εσύ προσπαθείς…
προσπαθείς να δείς, να θαμπωθείς
κι εσύ πασχίζεις…
πασχίζεις φοβισμένα ν’ αγγίξεις, ν’ αγκαλιάσεις.
Το μέγεθος της απόγνωσης
στο βλέμμα σου.
κι ένα τεράστιο,
τρεμουλιαστό ερωτηματικό
σκάβει τους δρόμους
της μικρής σου καρδιάς
ΓΙΑΤΙ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου